در سال‌های اخیر، افزایش آگاهی عمومی درباره اختلالات عصبی‌توسعه‌ای، به‌ویژه اوتیسم، موجب شده است که بحث‌های زیادی درباره شیوع این اختلال در سراسر جهان به‌ویژه در ایالات متحده آمریکا شکل بگیرد. یکی از شخصیت‌های مهمی که اخیراً به این بحث دامن زده، رابرت اف. کندی جونیور، وزیر بهداشت فدرال ایالات متحده است که ادعا کرده که اوتیسم به یک «همه‌گیری» تبدیل شده است. در این مقاله، با کمک دکتر دیوید کاتلر، پزشک متخصص طب خانواده، به بررسی صحت این ادعاها پرداخته‌ایم و عواملی که در افزایش تشخیص‌های اوتیسم موثر بوده‌اند را مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهیم.
اوتیسم: اختلال عصبی توسعه ای با علائم پیچیده و تشخیص های متفاوت
اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی‌توسعه‌ای است که بر روی رشد مغزی و رفتارهای فرد تأثیر می‌گذارد. این اختلال معمولاً در سال‌های اولیه زندگی خود را نشان می‌دهد و بر ارتباطات اجتماعی، تعاملات کلامی و غیرکلامی، و همچنین رفتارهای خاص و تکراری تأثیر می‌گذارد. اوتیسم به طور گسترده‌ای در طیف‌های مختلفی ظاهر می‌شود، از مواردی که علائم شدید و نیاز به حمایت‌های خاص دارند تا مواردی که علائم خفیف‌تری دارند و افراد می‌توانند زندگی مستقل‌تری داشته باشند. این تنوع در علائم، تشخیص اوتیسم را پیچیده کرده و نیازمند توجه و دقت ویژه‌ای در فرآیند غربالگری و ارزیابی است. با گذشت زمان، تغییرات در معیارهای تشخیصی و پیشرفت‌های علمی در شناخت این اختلال باعث شده که تشخیص اوتیسم دقیق‌تر و گسترده‌تر از گذشته باشد.
بررسی حقیقت: آیا اوتیسم یک «همه گیری» است؟
در کنفرانس خبری 16 آوریل 2025، رابرت اف. کندی جونیور به نقل از گزارش جدید مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) اظهار کرد که اوتیسم به یک «همه‌گیری» تبدیل شده است. اوتیسم، به گفته او، به سرعت در حال افزایش است و این موضوع باید به عنوان یک بحران بهداشت عمومی در نظر گرفته شود. در گزارش جدید CDC آمده است که از هر 36 کودک در ایالات متحده، یک نفر تشخیص اوتیسم دریافت کرده است که این رقم در مقایسه با سال 2021 که از هر 44 کودک یک نفر مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده بود، افزایش یافته است.
اما آیا این افزایش واقعی است یا صرفاً نتیجه تغییرات در روش‌های تشخیصی و افزایش آگاهی است؟ دکتر دیوید کاتلر، پزشک متخصص طب خانواده، به‌وضوح توضیح می‌دهد که افزایش ظاهری در تشخیص‌های اوتیسم بیشتر به دلیل عواملی همچون گسترش معیارهای تشخیصی، بهبود شیوه‌های غربالگری و افزایش آگاهی عمومی است، نه افزایش واقعی شیوع بیماری.
دلایل افزایش تشخیص های اوتیسم
با افزایش آگاهی عمومی درباره اوتیسم و تغییرات در شیوه‌های تشخیصی، تعداد موارد شناسایی‌شده اوتیسم در سال‌های اخیر افزایش یافته است. علاوه بر این، پیشرفت‌های علمی در زمینه تشخیص زودهنگام و تغییرات در معیارهای تشخیصی باعث شده است که کودکان بیشتری در سنین پایین شناسایی شوند. در این بخش به بررسی دلایل اصلی افزایش تشخیص‌های اوتیسم پرداخته خواهد شد.
گسترش تعریف اوتیسم و معیارهای تشخیصی
در چند دهه اخیر، تعریف اختلال طیف اوتیسم گسترش یافته است. پیش از این، اوتیسم به اختلالات شدید محدود می‌شد، اما با معرفی ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) در سال 2013، شرایطی که قبلاً به‌عنوان سندرم آسپرگر شناخته می‌شد، اکنون تحت عنوان «اختلال طیف اوتیسم» قرار گرفته‌اند. این تغییر باعث شده است که بسیاری از افراد با علائم خفیف‌تر هم تشخیص اوتیسم دریافت کنند.
بهبود غربالگری و تشخیص زودهنگام
دکتر کاتلر تأکید می‌کند که آکادمی پزشکان کودکان ایالات متحده از سال 2006، غربالگری اوتیسم را برای کودکان در 18 و 24 ماهگی توصیه کرده است. این رویکرد باعث شناسایی زودهنگام کودکان مبتلا به اوتیسم شده است، حتی کودکانی که علائم کمتری دارند.
افزایش آگاهی و حمایت
آگاهی بیشتر در میان والدین، معلمان و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی منجر به افزایش ارزیابی و تشخیص در میان کودکان شده است. این افزایش تشخیص به‌ویژه در گروه‌های تاریخی که کمتر تشخیص داده می‌شدند، مانند زنان و اقلیت‌های نژادی، مشهود است.
جایگزینی تشخیصی
دکتر کاتلر توضیح می‌دهد که در گذشته، کودکانی که مشکلات توسعه‌ای خفیف‌تری داشتند، ممکن بود با اختلالات شناختی یا یادگیری تشخیص داده شوند. اما با پیشرفت در درک اوتیسم، بسیاری از این کودکان اکنون به‌عنوان مبتلا به ASD شناخته می‌شوند.
بررسی حقیقت: آیا عوامل محیطی از ژنتیک مهم تر هستند؟
یکی از ادعاهای رابرت اف. کندی جونیور این است که اوتیسم به‌طور عمده ناشی از «مواجهه محیطی» با سموم است و او همچنین نقش وراثت ژنتیکی را در ایجاد اوتیسم کم‌اهمیت دانسته است. آیا این ادعا صحیح است؟
دکتر کاتلر معتقد است که عوامل ژنتیکی نقش بسیار مهمی در اوتیسم دارند و مطالعات بسیاری نشان داده‌اند که اوتیسم در خانواده‌ها شایع است. به‌عنوان مثال، یک مطالعه متا‌تحلیل از هفت مطالعه دوقلویی که در مجله روانشناسی کودک و روان‌پزشکی منتشر شد، نشان داد که ژنتیک عامل اصلی خطر برای اوتیسم است.
با این حال، دکتر کاتلر اشاره کرد که عوامل محیطی نیز ممکن است تأثیرگذار باشند، مانند سن بالای والدین، مواجهه با برخی مواد شیمیایی و مشکلات هنگام تولد که می‌توانند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهند.
نتیجه گیری
اگرچه ممکن است تشخیص‌های اوتیسم در حال افزایش باشد، این افزایش بیشتر به دلیل پیشرفت در روش‌های تشخیص، تغییرات در معیارهای تشخیصی، بهبود غربالگری و افزایش آگاهی عمومی از علائم پیچیده اوتیسم است. علاوه بر این، عواملی چون آگاهی بیشتر و حمایت از گروه‌هایی که پیش‌تر کمتر تشخیص داده می‌شدند، در این روند مؤثر بوده‌اند.
در نهایت، باید به این نکته توجه داشت که اگرچه عوامل محیطی ممکن است نقش داشته باشند، شواهد علمی موجود نشان نمی‌دهند که این عوامل عامل اصلی در افزایش تعداد موارد اوتیسم باشند. افزایش تشخیص‌های اوتیسم در واقع نشان‌دهنده پیشرفت‌های مهم در درک و شناسایی این اختلال است.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟
ارسال دیدگاه